Rozdział 4

Prawdę mówiąc nasz Kopciuszek był nadal nieźle zawiany. Poprzedniego dnia wlał w siebie niemożliwą ilość alkoholu, a że miał słabą głowę i mało trenował nieszczęsne procenty jeszcze z niego nie wyparowały. Próbował przypomnieć sobie coś z poprzedniego wieczora, ale niezbyt dobrze mu to wychodziło. Miał tylko jakieś niewielkie przebłyski minionych wydarzeń. Na myśl, że wczoraj imprezował w tej cieniutkiej, prześwitującej szmatce jego policzki zapłonęły czerwienią. Otarł łzy wierzchem dłoni, obmył twarz zimną wodą i zaczął się zastanawiać. Pamiętał grę w butelkę, kimona, sznur z ubraniami, jak przez mgłę słyszał wydzierającego się na niego Aleksa żeby się przesunął i czyjąś ciepłą dłoń na swoim penisie. Resztę pokrywała gęsta mgła. Czyżby rzeczywiście upił się do tego stopnia, że dał się przelecieć temu wiecznie napalonemu łajdakowi? To była zagadka, której w tej chwili nie potrafił rozwiązać. Postanowił skupić się na doprowadzeniu do porządku i ułagodzeniu rozszalałych sióstr. Wianek przepadł i choćby jak głośno krzyczał to i tak go już nie odzyska. Z Mendozą policzy się później.

- Czy mógłby ktoś dać mi coś do ubrania? – zapytał drżącym głosem.

- Oczywiście Wojtusiu – odezwała się Olga. – Co tak stoisz? – warknęła do Aleksa i szturchnęła go lufą strzelby. – Przynieś jakieś ciuchy! – Mężczyzna z ulgą udał się do garderoby, gdzie ubrał się z szybkością błyskawicy i znalazł jakiś dres i koszulkę dla Cindy. Wrócił do sypialni i zapukał do łazienki.

- Otwórz, mam dal ciebie rzeczy – kiedy Wojtek uchylił ostrożnie drzwi podał mu zawiniątko.

- My idziemy na dół do salonu i za dziesięć minut chcemy was tam obydwu widzieć – rzuciła groźnie do syna pani Oliwia i machnęła ręką na siostry Piekiełko, dając im znak do odwrotu.

Tymczasem Kopciuszek wziął szybki prysznic, założył co mu zaoferowano i na bosaka wyszedł z łazienki. Wyglądał naprawdę smętnie. Miał podkrążone oczy, blade policzki, a w brzuchu prawdziwą rewolucję. Poprzedniego dnia niewiele zjadł i teraz był nieludzko głodny.

- Ale masz ochronę – mruknął do Mendozy nie patrząc mu w oczy – jakim cudem wpuścili tu te diablice?

- Masz na myśli swoje siostry? – zapytał dla pewności mężczyzna, przyglądając się rozbawiony zmaltretowanemu chłopakowi.

- Yhy… uwierz mi, moje nazwisko skądś się wzięło – jęknął Wojtek masując sobie skronie. – Pewnie wymyślił je jakiś nieszczęśnik, który naraził się kobietom z mojej rodziny.

- To może być prawda – przytaknął mu z pełnym przekonaniem Mendoza myśląc o swoim zetknięciu się z dziewczętami i niebezpiecznej broni w ich rączkach. – Czy one umieją strzelać? – zapytał, licząc na to, że chłopak zaprzeczy.

- Coś ty, obydwie należą do koła łowieckiego, a spod ich nagród w zawodach strzeleckich nie widać ściany! Nawet nie marz o tym, że cię nie trafią! – posłał mu złośliwy uśmieszek chłopak. – Miałeś człowieku pecha, to one powinny trafić do twojego biura, a nie ja. Idealnie się nadają na członków organizacji – Zaczął zeskakiwać po dwa stopnie, trzymając w ręce nieposłuszne spodnie, które cały czas zjeżdżały z jego tyłka odsłaniając jasne pośladki. Nie miał biedak pojęcia jak taka niewinna część garderoby może czasem odmienić czyjeś życie. Aleks z coraz szerszym uśmiechem szedł za nim podziwiając piękne widoki. W salonie zastali wszystkie panie siedzące ze zmarszczonymi brawami.

- Usiądźcie, musimy poważnie porozmawiać – odezwała się spokojnie pani Oliwia. – Czy ty synu uważasz się za człowieka honoru? – zwróciła się do zaskoczonego takim pytaniem Mendozy

- Oczywiście mamo, ale nie rozumiem za bardzo twoich intencji..

- A ty Wojtusiu? – zwróciła się do siedzącego nieśmiało na brzeżku krzesła studenta.

- Tak proszę pani – odpowiedział ostrożnie chłopak, kopiąc Aleksa pod stołem i szukając w jego twarzy jakiejś podpowiedzi.

- W takim razie synu, na pewno wiesz co powinieneś zrobić, bo chyba nie uwiodłeś dla zabawy tego niewinnego chłopca? – kobieta wstała i podeszła do stołu na którym leżała maleńka, ozdobna kasetka. Wręczyła ją oniemiałemu Mendozie, który stał jak wryty, spoglądając na rodzicielkę wytrzeszczonymi oczami.

- Aale mmamo! – udało mu się wyjąkać. – Nie jestem jeszcze gotowy na takie poważne zobowiązania, to pomył… – zerknął na Cindy, który nie mając pojęcia o co chodzi też zerwał się z krzesła. Niestety zapomniał o zbyt dużych spodniach, które teraz wdzięcznie się zsunęły do połowy krągłych pośladków. Mężczyzna wbił wzrok w kuszące półkule i po krótkim namyśle uśmiechnął się szelmowsko. W pierwszej chwili miał zamiar się przyznać i opowiedzieć co właściwie się stało, ale doszedł do wniosku, że tak będzie o wiele zabawniej, poza tym perspektywa, którą miał przed sobą była naprawdę niezła. Z całą pewnością był to najseksowniejszy tyłek jaki w życiu widział. – Właściwie, dlaczego nie? – złapał zaskoczonego chłopaka za rękę, wyciągnął z pudełeczka piękny pierścień z brylantem i wsunął mu na smukły palec. Drugi włożył mu w dłoń. – Teraz twoja kolej kochanie.

- Na co? – zapytał kompletnie zbaraniały Kopciuszek obracając w palcach sygnet.

- Włóż mu go wreszcie i będziecie po słowie. Nigdy nie myślałam, że mój mały braciszek pierwszy znajdzie sobie narzeczonego. Nie martw się, my zajmiemy się resztą – odezwała się Magda ocierając łzy wzruszenia.

- Nnarzeczonego – wymamrotał z wyjątkowo tępym wyrazem twarzy.

- Właśnie się zaręczyliśmy skarbie, cieszysz się? – wyszczerzył do niego zęby Mendoza i wyciągnął dłoń. Wojtek zdrewniałymi palcami nałożył mu pierścień i usiadł ciężko w fotelu.

- Czy ktoś może mi podać szklankę wody z lodem? – jęknął i złapał się za głowę.

- Wy tu sobie porozmawiajcie, na nas już czas – zgarnęła siostry Piekiełko pani Oliwia. Na korytarzu jak tylko zamknęła za sobą drzwi uśmiechnęła się tryumfalnie do dziewcząt – Widziałyście ich miny? To była czysta robota i perfekcyjnie wykonany plan. Chodźmy gdzieś, musimy to uczcić – Poklepała je przyjaźnie po ramionach. Jednego jednak nie wzięła pod uwagę. Swojego syna znała może doskonale, ale najwyraźniej nie doceniła temperamentu i pomysłowości przyszłego zięcia co w przyszłości miało zaowocować szeregiem różnych katastrof.

Narzeczeni kiedy zostali sami przez chwilę siedzieli bez słowa, spoglądając na siebie z nieco zszokowanymi minami. Szczególnie Wojtek, który z wiadomych względów nadal niespecjalnie się czuł nie mógł przyjść do siebie. Nie potrafił pojąć jak znalazł się w tak dziwacznej sytuacji. Od poznania Aleksa ciągle spotykały go jakieś niespodziewane przypadki. Ledwo wygrzebał się z jednego dołka natychmiast wpadał w następny. Musiał jakoś strasznie się narazić temu panu na górze.

- Szefie, musimy się z tego jakoś wyplątać – wstał i lekko się zachwiał. Mendoza zwinnie podbiegł do niego i złapał go dosłownie w ostatniej chwili, a to że za tyłek, to już kompletny przypadek. – Puszczaj! - pisnął zmieszany Cindy usiłując się wyrwać.

-  Wojtek, skoro jesteśmy zaręczeni, a po twoim dziewictwie pozostało już tylko wspomnienie, to chyba możemy się iść trochę poprzytulać? – zapytał z drapieżnym uśmiechem mężczyzna i oblizał usta. – Mam nadzieję, że twój kodeks na to pozwala – zamruczał mu do ucha niskim głosem.

- Ty szumowino niskiej klasy! Ja tu cierpię męki, a ty tylko o pieprzeniu myślisz! – czerwony ze złości Kopciuszek rzucił się na Aleksa, który stracił równowagę i obaj przewrócili się na dywan. Sięgnął pazurkami do jego twarzy robiąc na niej piękny pięciopalczasty ślad. Na szczęście dla mężczyzny kobiety nie odeszły daleko, na odgłosy walki zawróciły i wpadły do salonu.

- Chłopcy! – załamała ręce pani Oliwia – jak dzieci, ani na chwilę nie można z was spuścić oczu! –  pokręciła z niezadowoleniem głową. - Musimy ich rozdzielić! – zakomenderowała. Nie było to łatwe, ale po kilku minutach trzem kobietom udało się ściągnąć prychającego wściekle chłopaka z Mendozy.

- Zostawcie mnie, zabiję go, wydrapię oczy, zrobię wszystkim przysługę! - darł się dziko rozjuszony Wojtek.

- Jak taki sam temperament będziesz pokazywał w łóżku, to jestem gotowy się ożenić z tobą choćby dzisiaj – roześmiał się beztrosko Mendoza, trzymając się za podrapany policzek i od razu zarobił z liścia od oburzonej matki.

……………………………………………………………………………

Następnego dnia wczesnym rankiem do wynajmowanego przez Wojtka pokoju zapukało dwóch znajomych bandytów. Współlokatorzy, jedzący właśnie w kuchni śniadanie, mieli zamiar zaprotestować, ale na widok ich niewątpliwych atutów w postaci nadmiernie rozrośniętych mięśni szybko zmienili zdanie. Bez problemów weszli więc do środka i rozejrzeli się dookoła. Sypialnia Cindy była bardzo maleńka i skromna, rośli mężczyźni z trudem się w niej zmieścili.

- Cindy wstawaj, twój książę nas przysłał po rzeczy – zarechotał Heniek i potrząsnął śpiącym chłopakiem.

- Wynocha, po coście przyleźli tak wcześnie – warknął do nich i otworzył jedno oko – poza tym nigdzie bez śniadania nie idę.

- To dobrze się składa, bo my też o suchych pyskach – odezwał się Krzych.

- Będą tosty? – zrobił szczenięce oczka drugi z dryblasów.

- Dlaczego zaczynam odnosić dziwne wrażenie, że zaręczyłem się z cała bandą? – podniósł się z łóżka Wojtek, widząc, że nie ustąpią.

- To my zaczekamy w kuchni – Wycofali się do pomieszczenia obok. Lokatorzy na ich widok poumykali w popłochu do swoich pokoi, pozostawiając jednak niedomknięte drzwi. No cóż, ludzka ciekawość zwykła rzecz, a Wojtek nie był zbyt wylewny i rzadko opowiadał im o swoich sprawach. Tymczasem bandyci rozsiedli się za stołem z błogimi minami. W perspektywie mieli wspaniałe śniadanko więc nic nie mogło zepsuć im humoru. Widzieli jak Cindy zwinnie krząta się po kuchni z dość kwaśną miną i postanowili poprawić mu samopoczucie. Przecież będą teraz jedną wielką rodziną, a o kumpli trzeba dbać. Chłopak w kilkanaście minut przyrządził obfity posiłek składający się z jajecznicy na boczku i chrupiących tostów. Mężczyźni rzucili się te domowe przysmaki głośno wyrażając swoje pochwały.

- Wojtek, ty się nie martw na zapas z szefa to całkiem równy gość. Ma kilka drobnych wad, ale świetny z niego kompan – uśmiechnął się Heniek z pełnymi ustami.

- On ma rację – poparł go Krzych – jeśli my przez tyle lat daliśmy radę, to ty też nie załamiesz się z byle powodu. - Kopciuszek popatrzył to na jednego, to na drugiego i czerwona lampka w jego głowie zaczęła gwałtownie migotać.

- Chwileczkę, o czym wy mówicie? O co chodzi z tymi wadami? – zapytał ostrożnie.

- No wiesz, szef jak popije zmienia się w Ssącego Ala, trzeba wtedy na niego uważać – odpowiedział poważnie Heniek.

- Ssącego Ala? – zamrugał rzęsami Kopciuszek kompletnie zaskoczony.

- Al jest skrótem od Aleksa, a Ssący, bo jak cię dorwie to się wgryza i nie puści dopóki nie zrobi ogromnej malinki. Ostatnio jak mnie dopadł na tej imprezie integracyjnej z Rosjanami udało mu się wyssać z pięć, zanim chłopaki go odciągnęły. Jak wróciłem do domu to moja Krysia tak mi przerobiła pysk, że przez trzy dni lód przykładałem, a i tak wszyscy się za mną na ulicy oglądali. Nie uwierzyła w żadne tłumaczenia. Teraz jednak mamy ciebie, więc możemy czuć się bezpieczni!

- Co takiego?! – jęknął Wojtek i osunął się na krzesło.

- A ty byś uwierzył idioto? – pokiwał głową z politowaniem Krzych i popukał Heńka w kudłatą głowę. – Szef ma jeszcze jedną wadę, zresztą dla niektórych to może być zaleta, zależy jak na to popatrzyć – uśmiechnął się do wyraźnie pobladłego Kopciuszka.

- Mów, chyba już nic mnie nie zaskoczy – wyszeptał Wojtek.

- Szef ma baardzo duży temperament. Wielu z jego kochanków nie było w stanie mu sprostać. Kiedyś byliśmy w willi w górach i przygruchał sobie jakiegoś Włocha. Zamknął się z nim w sypialni na całą noc. Rano biedny Italianiec wyczołgał się z pokoju, wypił jednym haustem dzbanek wody i opadł jak liść na kanapę. Spał jednym cięgiem przez całą dobą. Nawet mieliśmy już doktora wzywać czy nie chory jakiś. Następnego dnia obudził się i na widok pochylającego się nad nim Mendozy kwiknął przerażony, złapał za swoją kurtkę i otworzył drzwi omal nie wyrywając ich z zawiasów. Umykał jak wyścigowy chart. Zbiegł z górki chyba w pięć sekund, ale trzymał się przy tym za tyłek i okropnie kulał – zarechotał Krzych. Zajęty opowieścią nie zauważył, że Kopciuszek wstał, zaczął powoli wycofywać się do swojego pokoju i kiedy tylko znalazł się w środku zamknął go na klucz. Bandyci dopiero na odgłos zatrzaskującego się zamka zorientowali się co się dzieje, ale było już za późno. Usłyszeli jak chłopak mamrocząc pod nosem brzydkie wyrazy pod adresem Mendozy przesuwa ciężką szafę i biurko, robiąc barykadę.

- Powiedzcie szefowi, że z nami koniec. Nie będę się zajmował ani Ssącym Alem, ani służył mu za materac do nocnych rozrywek. Niech sobie harem założy, stać go!
.............................................................................................
Betowała Niebieska