Rozdział 16

Mirek spał bardzo niespokojnie. Całą noc śniły mu się jakieś koszmary. Bał się, że w każdej chwili może wejść do jego pokoju wściekły Tom i  wyrzucić go na ulicę. Zajęcia na uczelni mieli od ósmej rano. Ubrał się, spakował najpotrzebniejsze rzeczy do małego plecaka, porwał jakiegoś banana z kuchni i włączył komórkę. Liczba wiadomości na wyświetlaczu go przeraziła. Było ich tam ponad pięćset. Włączył laptopa. Skrzynka elektroniczna nie chciała się otworzyć, wyładowana po brzegi e-mailami. Po cichu otworzył drzwi. Nie miał najmniejszej ochoty na następne starcie. Bacznie się rozejrzał, by nie natknąć się na szefa. Na palcach przebiegł korytarz i ruszył do domu Wojtka. 

Cindy z narzeczonym siedzieli właśnie przy śniadaniu. Mendoza na jego widok natychmiast zmarszczył gniewnie czarne brwi. W innym wypadku, Mirek by na pewno uciekł, ale teraz musieli  razem z przyjacielem stawić czoło licznym problemom. Dzisiejszy dzień na uczelni zapowiadał się jako jedna, wielka katastrofa.

- A ty tu po co? Znowu chcesz wciągnąć Wojtka w jakieś błoto? - Warknął na niego Aleks.

- Zawsze chodzimy razem do szkoły – odpowiedział ugodowo Mirek, zastanawiając się ile może przy tym facecie powiedzieć.

- Więc lepiej przestańcie! Zawsze, kiedy jesteście w duecie wpadacie po uszy w kłopoty. Mam wrażenie, że macie na spółkę pół mózgu.

- Ej, nie przesadzaj! – wymamrotał Cindy z buzią pełną racuszków. Wyglądał zupełnie jak mały chomik. Na ustach miał cukier puder, a włosy niesamowicie rozczochrane, opadające na plecy dzikim gąszczem kasztanowych loków. Wyglądał tak uroczo, że mężczyzna nie mógł się powstrzymać, nachylił się i zlizał słodki lukier z jego warg. Wojtek zarumienił się, nie spodziewając się takiego ataku, a Mirkowi oczy omal nie wypadły z orbit.

- Przestańcie się przy mnie obśliniać, to ohydne! Lepiej włącz telefon i zobacz co się dzieje! – zwrócił się do na wpół leżącego w ramionach narzeczonego, rozanielonego Wojtka 

- Dobrze, już dobrze, aleś ty się marudny z rana zrobił. Ten celibat ci nie służy – Cindy usiadł grzecznie na krześle i wystawił do przyjaciela język. Gdy jednak zerknął na swoją komórkę natychmiast się zachmurzył. – Czy oni powariowali? Sesja się zbliża wielkimi krokami, a te bałwany interesują się moim tyłkiem? Co za hołota! – Burczał pod nosem, przeglądając wiadomości. Jedne głupsze od drugich. Zaczął czytać na głos:

,, Twoja pupa z tymi słodkimi kokardkami śniła mi się całą noc”

,, To był najzabawniejszy reportaż z nudnej imprezy jaki obejrzałem w telewizji. Twoja dupa jest najlepsza. Ha ha!’’

,, Rzuć Mendozę wybierz mnie!’’

,, Kocham cię, wyjdź za mnie!’’

,,Spotkajmy się, tylko Ja, Ty i cała noc szaleństw!’’

- Wiecie, że są nawet obrazki? – Wojtek pokazał Mirkowi zdjęcia penisów, które jak pisali właściciele, chętnie poznają bliżej jego śliczny tyłek.

- Pokaż to! – Aleks wyrwał mu z ręki telefon. Zaczął przeglądać skrzynkę i z każdą chwilą czerwieniał coraz bardziej. Zagryzł usta w wąską kreskę, a zielone oczy dosłownie świeciły jak latarnie. Poderwał się z krzesła, złapał zaskoczonego Kopciuszka w talii i przerzucił sobie przez ramię.

- Co wyprawiasz wariacie! – pisnął chłopak i usiłował się wyrwać. Zaczął kopać nogami, ale dostał klapsa i przestał.

- Nigdzie nie pójdziesz, nie wydam cię na pastwę tych zboczeńców! – Mężczyzna podążył po schodach do ich sypialni i zamknął za sobą drzwi na klucz. – Będziesz tu siedział do odwołania! – postawił go na ziemi i oparł się o ścianę z pochmurną miną.

- Aleks, nie bądź niemądry. Muszę chodzić na wykłady, jeśli chcę zaliczyć – tłumaczył spokojnie Wojtek. – Nie jestem zachwycony, ale jakoś muszę sobie poradzić z tym tłumem napaleńców. Po kilku dniach im przejdzie i znajdą sobie inną rozrywkę – wspiął się na palce i pocałował naburmuszonego mężczyznę w usta. – Wiesz, że słodko wyglądasz z tą marsową miną zazdrośnika? – cmoknął go jeszcze raz, a w jego brązowych oczach błysnęło rozbawienie. Cofnął się do tyłu i po kryjomu włożył rękę do wiaderka z lodem, w którym wcześniej mroził się szampan. Nabrał całą garść śliskich kosteczek. Uśmiechał się przy tym cały czas niewinnie do narzeczonego, patrząc mu prosto w oczy.

- O czym ty gadasz głupolu? – Aleks spojrzał na niego z wyniosłą miną. – Ja się tylko troszczę o twoje bezpieczeństwo!

- Wiem, nie mam ci tego za złe. W takim razie może zajmiemy się czymś bardziej interesującym niż kłótnią?  – Cindy oblizał się wymownie i pogładził ręką jego krocze.

- Zrobił się z ciebie straszny pieszczoch.

- Masz coś przeciwko? – wyszeptał chłopak niskim głosem. Lewą ręką zaczął gładzić jego pierś, zjechał niżej do zapięcia spodni i odpiął uparty guziczek. Wsunął palce do środka. Znienacka prawą wrzucił tam całą garść lodu.

- Ożesz ty! – wrzasnął Aleks i zgiął się w pół. Upuścił trzymany w ręce klucz. Wojtek zwinnie go złapał, otworzył drzwi i pobiegł na parter. Chwycił w biegu plecak i zdziwionego jego pośpiechem Mirka. Wskoczyli razem do czekającego na podjeździe samochodu. Cindy ruszył z piskiem opon. Ledwo zamknęła się za nimi brama dostrzegł wybiegającego na schody Mendozę. Pokazał mu przez okno wiele mówiący znak palcem i teraz już spokojnie, pojechał w kierunku uczelni.

- Zdajesz sobie sprawę, co cię czeka jak wrócisz do domu? – zapytał przyjaciel kręcąc głową. – A właściwie co ty mu zrobiłeś, że wyleciał taki wściekły?

- Można powiedzieć, że nieco ostudziłem jego zapał – odezwał się zmieszany Cindy. – Nie pozwolę mu sobą manipulować!

***

Magda przyglądała się stojącej naprzeciwko niej kobiecie i mięła w dłoniach jasny warkocz. Długie rzęsy rzucały cienie na jej blade policzki, a błękitne oczy patrzyły tak niewinnie jak u niemowlęcia. Drobna, wystraszona, z drżącymi ustami wzbudzała instynkty opiekuńcze u każdego kto na nią spojrzał. W tej chwili nikt, patrząc na nią, by nie powiedział, że płynie w niej dzika i gorąca krew Piekiełków.

 - Jestem Emilia i pokażę ci moje królestwo – odezwała się brunetka. – Nie martw się o siostrę. Kordelia ją oprowadzi – wskazał na swoją towarzyszkę.

- Magda – pisnęła cichutka dziewczyna.

- Musisz się jednak przebrać. O tej porze dom jest już pełen klientów i nie mogę pozwolić, żeby chodził po nim taki kocmołuch – wcisnęła jej do ręki sukienkę i buty i zaprowadziła do łazienki.

- Odwróć się, nie będę się przy tobie ubierać!

- Najpierw prysznic kotku, dama powinna ładnie pachnieć – otworzyła kabinę i wepchnęła do niej zarumienioną ofiarę.

- Zamknij oczy i przestań się gapić! – wrzasnęła zirytowana blondynka.

- Proszę bardzo i tak nie ma na co! Same kości i skóra, w dodatku krasnoludek – uśmiechnęła się złośliwie Emilia i zamknęła oczy.

- Zamknij się wielka babo – woda szumiała tłumiąc jej głos – nie każdy chce być taką cycatą amazonką. Pewnie swojego faceta nosisz na rękach, co? – odcięła się dziewczyna i zaczęła myć. Kobieta spod spuszczonych powiek obserwowała kąpiącą się złośnicę. Dawno już nauczyła się tej przydatnej sztuczki. Naprawdę było na co popatrzeć. Przyzwyczajona do pewnych siebie piękności, z przyjemnością obserwowała tę skromną urzędniczkę. Miała wspaniałą, kremową skórę i delikatne kształty. A kiedy przed oczami mignął jej różowy sutek na niewielkiej, krągłej piersi poczuła w dole brzucha narastające gorąco. Ścinany kabiny były całkowicie przeźroczyste.

- Pośpiesz się, tu jest strasznie duszno! – krzyknęła i wyszła z łazienki. Emilii bardzo spodobało się to co zobaczyła i zaczęła się zastanawiać jakby tu zatrzymać tę pyskatą  kruszynę na dłużej. Doszła do wniosku, że to niemożliwe. Nie chciała wejść w konflikt z Mendozami. To była potężna mafijna rodzina, a jej ramiona oplatały prawie całą Europę. Nie miała jednak zamiaru odpuścić. Blondyneczka wpadła jej w oko, a ona bardzo lubiła polować i nigdy nie odpuszczała. Wiedziała, ze prędzej czy później uda jej się zdobyć małą.

Obie siostry ubrane w krótkie wydekoltowane sukienki przeżyły z jednej strony przerażający, a drugiej fascynujący wieczór. Pokazano im na czym od jutra będzie polegała ich praca. Dom był ogromny, elegancki i bogato wyposażony. Otoczony dużym, zadbanym ogrodem. Kobiety w nim pracujące były bardzo wyrafinowane i piękne. Jakoś nie wyglądały na seksualne niewolnice. Sprawiały wrażenie zadowolonych i wypoczętych. Całe towarzystwo zgromadzone w salonie  śmiało się i tańczyło przy dobrej muzyce. W zacisznych kątach, których tutaj było pełno zajęte sobą parki obściskiwały się namiętnie, by po chwili zniknąć w którymś pokoi.

- Jakie masz doświadczenie? – zapytała Emilia, obserwując coraz czerwieńszą twarz dziewczyny.

- Żadne – wypaliła Magda, zanim zdążyła pomyśleć. Miała ochotę odgryźć sobie język. Brunetka wpatrywała się w nią mocno zaskoczona.

- Przecież ty masz z 23 lata co najmniej. Naprawdę z nikim nie spałaś?

- No to co! Czy jest w tym kraju jakiś limit czasu na stracenie cnoty czy coś?! – warknęła zmieszana dziewczyna.

- Och, jesteś warta więcej złota niż ważysz – podekscytowała się Emilia. – Wiesz ile płacą za noc z dziewicą? Nie martw się, znajdę ci kogoś na poziomie, kto zrobi to delikatnie – pogłaskała po policzku Magdę, która wpatrywała się w nią z obrzydzeniem.

- To ohydne, jak możesz się zajmować czymś takim? – odtrąciła jej dłoń jakby co najmniej była trędowata.

- Ech, ale z ciebie niemądre stworzonko! Powiedz mi, ile dziewczyn na tym świecie może powiedzieć, że miało naprawdę piękny pierwszy raz? Przeważnie towarzyszy mu wstyd, ból, nieporadność, nic co warto by było wspominać. Jeśli będziesz grzeczna, to mogę sprawić, że będziesz miała piękne wspomnienia – spojrzała jej twardo prosto w oczy.

- Nie zbliżaj się do mnie – Magda zmierzyła ją pogardliwym wzrokiem i odwróciła głowę. – Jesteś wstrętną handlarką żywym towarem i zmuszasz te biedne kobiety, aby tutaj pracowały. Nie chcę żebyś mnie dotykała i tak już czuję się brudna!

- Aleś ty naiwna, są tu bo chcą i wiedzą doskonale, że ja zatrudniam tylko najlepsze. W ciągu dwóch lat są w stanie zarobić na porządne mieszkanie i samochód. Nie lubią brudzić sobie wypielęgnowanych rączek i takie życie sobie wybrały. Niektóre z nich pochodzą z takich rodzin, że to miejsce wydaje się im rajem, ale co taka wychuchana dziewczynka z dobrego domu może o tym wiedzieć. Zmiataj do swojej sypialni – zatrzymały się przed znanym dziewczynie pokojem..

- Masz rację nic o tym nie wiem, ale wolałabym umrzeć niż robić coś takiego – spojrzała w twarz Emilii i zobaczyła chłodną maskę. Nawet jej oczy były nieprzeniknione, zupełnie jak kawałki czarnego kryształu. – Przepraszam, nie powinnam była tego mówić.

- Byłaś po prostu szczera, a ja doskonale wiem, co się o nas mówi. Idź już spać – otworzyła przed nią sypialnię.

- Ale co będzie z nami?- zapytała Magda, a w jej głosie słychać było strach.

- Nie bój się, jutro będzie nowy dzień – Kobieta zamknęła za nią drzwi na klucz. Usłyszała oddalające się kroki. Na łóżku zobaczyła rozwaloną siostrę, która wpatrywała się w nią z niepewną miną.

- Co robimy? Widziałaś to wszystko? – zatoczyła ręką łuk Olga.

- Tak, jutro jak tylko nas stąd wypuszczą, uciekamy. A teraz się trochę zdrzemnijmy - z westchnieniem wyciągnęła się na materacu.

Tymczasem w kuchni, przy dużym , sosnowym stole siedziały w koszulach nocnych Kordelia z Emilią i popijały kakao. Lubiły ten czas, który miały tylko dla siebie. Przeważnie niewiele się odzywały. Przyjaźniły się tak długo, że rozumiały bez słów.

- Zabawne sroki prawda? Jak ja im zazdroszczę tej beztroski.

- Taa… życie je jeszcze wszystkiego nauczy. Jutro zostaw otwarte drzwi jak będą jadły śniadanie.

- Ale Emi, miały tu być trzy dni. Mendoza nie będzie zadowolony – mniejsza z kobiet popatrzyła na brunetkę zaskoczona. Doskonale widziała, że coś jest nie w porządku.

- Zrób co mówię, nie chcę ich tu widzieć!

- Dobrze, nie denerwuj się. Skoro ci czymś podpadły jutro się ich pozbędziemy – pogłaskała ją uspokajająco po ramieniu.

***

Wojtek z Mirkiem czekali w samochodzie do ostatniej chwili. Patrzyli po sobie i żaden nie miał odwagi wyjść pierwszy. Tuż przed dzwonkiem pognali do swojej sali wykładowej. Gdy się pojawili wszystkie oczy zwróciły się na nich. Ludzie zaczęli mówić jeden przez drugiego. Zarzucili chłopców milionem pytań na temat ich świńskiej przygody. Na szczęście profesor był punktualny i jego przybycie zakończyło żywą dyskusję. Przez kilka godzin wykładów otaczający ich studenci mieli czas odrobinę ochłonąć, a obaj zażenowani przyjaciele przywyknąć nieco do sytuacji. Po wyjściu nauczyciela wszystko zaczęło się od nowa, tylko już nieco spokojniej. Niemądre uwagi padały jedna po drugiej.

- Wojtek, od jakiegoś czasu ludzie się zastanawiali, co takiego Mendoza w tobie widział, że się zaręczył. Teraz wiemy, że to twój tyłek go oczarował.

- Przez pośladki do serca mężczyzny – pisnęła jakaś dziewczyna – jesteś moim idolem.

- O tak, te merdające się na twojej pupie kokardki były takie fascynujące.

- Dajcie mu do cholery święty spokój! – Mirek nie wytrzymał i wrzasnął na całą salę, niepotrzebnie zwracając na siebie uwagę obecnych.

- O młody - jeden ze studentów objął go ramieniem – nie bądź zazdrosny, twoje klejnot też są pierwsza klasa. - Wszyscy wybuchli zgodnym śmiechem. Chłopcy siedzieli czerwoni jak buraki w środku grona żartownisiów. Mieli ochotę zapaść się pod ziemię.

- Idziemy – Wojtek złapał kumpla za rękę. – Właśnie dostałem wiadomość od Aleksa. Czeka na nas przed bramą. Musimy ich jakoś zgubić, bo się znowu wścieknie. – Zerwał się i pociągnął przyjaciela w stronę drzwi. Biegli z całych sił przez pustawe o tej porze korytarze. Niestety przed budynkiem stała grupka studentów ze starszego rocznika. Natychmiast ich rozpoznali i nie chcieli przepuścić.

- Słoneczko, daj mi swój numer – zachichotał jeden z nich do ucha Cindy. Zaczęli obleśnie rechotać. Zbliżyli się jeszcze bardziej, tak, że chłopcy czyli na sobie ich przesycone tanim winem oddechy. Właśnie zaczęli zaciskać pięści kiedy nastała cisza. Napastnicy zaczęli się odsuwać, a ich oczy były okrągłe ze strachu. Wojtek obejrzał się i zobaczył Aleksa z dwoma ochroniarzami, zbliżającego się do nich z zaciętą twarzą.

- Precz – powiedział spokojnie, ale w jego głosie brzmiała bardzo groźna nuta – powiedzcie sobie podobnym, że następnych idiotów, którzy ośmielą się zbliżyć do mojego narzeczonego będą musieli szukać w Wiśle. Wynocha! – studenci na chwiejących się nogach rzucili się do ucieczki. Po kilkunastu sekundach nie pozostał po nich ślad.

- Wojtek, wszystko w porządku? – Aleks dotknął delikatnie jego policzka.

- Teraz już tak – chłopak ufnie wtulił się w niego. – Dobrze, że przed nami weekend. Do poniedziałku ludzie trochę ochłoną. Gniewasz się?

- Nie, bałem się tylko, że coś może ci się stać – czule musnął jego usta swoimi.

Po chwili cała grupa siedziała już w samochodzie. Szybko przemierzali ulice Krakowa. Było już późne popołudnie i tłok na drogach nieco się zmniejszył. Natomiast ładna, wiosenna pogoda spowodowała, że wiele osób wyszło po prostu na spacer.

Mirek siedział cichutko jak myszka, starając się nie zwracać na siebie uwagi Mendozy. Zaczął zastanawiać się czy szef będzie w domu. Nie mógł się wiecznie ukrywać. Miał przecież swoje obowiązki. Gdy zatrzymali się przed bramą chciał się wymknąć ukradkiem, ale Aleks złapał go za ramię.

- Uważaj na siebie i idź prosto do domu, jak coś ci się stanie Wojtek będzie się martwił. – Chłopak zerknął na niego zaskoczony. Nie spodziewał się po nie lubiącym go gangsterze takiego tekstu. Niemożliwe, żeby się o niego martwił. Skinął tylko głową na pożegnanie i wysiadł z samochodu. Już miał wejść przez bramę, kiedy przypomniał sobie, że w domu nie ma mleka. Zawrócił w kierunku najbliższego supermarketu. Ulica z obu stron obsadzona była wysokimi krzewami i rozłożystymi lipami. Szedł powoli, nigdzie śladu żywego ducha. Dzielnica w której mieszkał była bardzo bogata. Tutaj prawie nikt nie chodził na piechotę. Zamyślony Mirek nie zauważył skradających się za nim kilku sylwetek. Poczuł tylko uderzenie w głowę i osuną się w ciemność. Zanim zupełnie stracił przytomność do jego uszu dotarło jeszcze kilka zdań.

- Co z nim robimy? Ten blondynek był jakiś niezdecydowany.

- Głupie pytanie, wiesz jakie mamy zlecenie. Najpierw trzeba go pobić i okraść, by wyglądało na napad – zakapturzony mężczyzna wziął zamach i kopnął z całej siły w udo leżącego na chodniku chłopaka.