Rozdział 6

   Siostry Piekiełko przybyły do willi Mendozów w porze śniadania zaproszone przez panią Oliwię. Miały nadzieję, że zobaczą swojego małego braciszka. Były ciekawe jak sprawuje się jego narzeczony. Kobiety siedziały w salonie i plotkowały zawzięcie. Czas upływał im bardzo szybko na wymianie co smakowitszych informacji na temat krakowskiej socjety. W końcu Magda zerknęła na zabytkowy zegar z kukułką i pokręciła z niedowierzaniem głową. Była już dziesiąta a panów ani śladu.

- Może coś im się stało? – zapytała, kręcąc się niespokojnie na stołku.

- Późno wczoraj wrócili, ale możemy sprawdzić. Idziemy – zakomenderowała i ruszyła na górę. Obie dziewczyny z poważnymi minami poszły za nią, szepcąc miedzy sobą. Pani Mendoza kilkakrotnie zapukała do drzwi, ale nikt jej nie odpowiadał. Nacisnęła więc klamkę i weszła do środka, a za nią siostry.

- O cholera! – pisnęła pani Oliwia i zakryła oczy.

- O tak, cholera! – powtórzyła za nią Magda.

- Ja pierdolę! – krzyknęła jeszcze głośniej Olga, kompletnie wypadając z roli damy.

***

   Kopciuszek spał w najlepsze i miał naprawdę wspaniałe sny. Piękny książę, w różanym ogrodzie, na kolanach wyznawał mu swoją miłość, pośród tysięcy pachnących upojnie kwiatów. Podekscytowany chwycił go za rękę, pogłaskał ją delikatnie, a potem ściskał coraz mocniej, potrząsając od czasu do czasu.

- Aaa… - jęknął Aleks i otworzył oczy. Cindy nadal trzymał go za penisa, a on był znowu taki twardy, że mógłby wbijać gwoździe. Postanowił obudzić niepoprawnego imprezowicza, który zafundował mu całonocną erekcję. – Wojtek wstawaj – ugryzł go w ucho.

- Szefie? – chłopak z trudem otworzył ciężkie powieki. Do jego mózgu zaczęło powoli docierać, że leży w łóżku razem z Mendozą i trzyma w dłoni coś bardzo gorącego i lepkiego. Zerknął w dół i oniemiał ze zgrozy. Cała jego ręka i pościel dookoła poplamiona była spermą, a wielki członek narzeczonego był najwyraźniej w pozycji bojowej i sączył kolejne, białe krople. Zmieszany i bezgranicznie zawstydzony chłopak puścił swoją udręczoną ofiarę i zrobił się tak czerwony, jakby zaraz miał pęknąć. Ten właśnie moment wybrały sobie kobiety na wtargnięcie do ich sypialni. Obaj panowie słysząc ich dzikie wrzaski zgodnie, jednym ruchem nakryli się na głowy kołdrą.

- Co wy tutaj do cholery robicie?! – Spod przykrycia rozległ się stłumiony okrzyk Aleksa, którego twarz była w równie ognistym kolorze co buzia Wojtka. W odpowiedzi usłyszeli tylko stukot obcasów i trzask zamykających się drzwi.

***

Trzy kobiety przepychając się nawzajem wypadły na korytarz. Wszystkie miały błyszczące oczy i zarumienione policzki.  Zbiegły na dół po schodach do holu, spojrzały po sobie i zaczęły chichotać jak szalone.

- Wyglądało na to, że mieli pracowitą noc – udało się wykrztusić Oldze między jednym parsknięciem, a drugim.  

- To może w końcu doczekam się jakiegoś wnuka – westchnęła rozmarzona Oliwia.

- W takim razie musimy zająć się ślubem – dorzuciła rozsądna jak zwykle Magda.  

***

W sypialni w pierwszej chwili nastała cisza. Obaj mężczyźni mieli nadzieję, że to co ich przed chwilą spotkało było wyjątkowo zwariowanym sen. Mendoza obrócił się na bok i przytulił do ciepłych pleców chłopaka. Wsunął nos w jego włosy i cicho westchnął , gdy doszedł go kuszący zapach rozgrzanego ciała.Wojtek wierzgnął i  kwiknął jak przydeptana mysz, kiedy sączący członek Aleksa, oczywiście przypadkowo otarł się o jego pośladki. Wyskoczył z łóżka jak z procy i pognał do łazienki.

- Ładnie to zostawiać człowieka w takim stanie? – rzucił za nim Mendoza. – Też mi narzeczony – mruknął i zajął się swoim palącym problemem.

***

   Resztę dnia Aleks spędził w biurze grzebiąc niemrawo w papierach. Wojtek dał mu tej nocy nieźle popalić. Nie miał siły nawet warczeć na swoich podwładnych. Chodzili wokół niego na palcach, rzucając zaskoczone spojrzenia. Heniek i Krzych przez cały czas plątali się pod gabinetem nie spuszczając go z oczu. Wreszcie Mendoza, gdzieś późnym popołudniem nie wytrzymał i otworzył drzwi.

- Czego tak się kręcicie i wdychacie jak pensjonarki? – burknął i rzucił do nich gazetą. – Do roboty byście się lepiej jakiejś wzięli!     

- Ale szefie przecież już piąta, zaraz zamykamy – odezwał się rozsądnie Heniek na wszelki wypadek schodząc z pola rażenia.

- Może pójdziemy na piwo? – zaproponował znienacka Krzych, mimo, że kumpel kopał go rozpaczliwie po łydce, usiłując odwieść od głupiego pomysłu.

- Racja – przytaknął Mendoza – co nam innego pozostało? – dodał smętnie. – Chodźmy utopić smutki w butelce. – Ruszył do drzwi, a za nim z niepewnymi minami dwaj gangsterzy. Już po kwadransie siedzieli w znajomym barze i popijali złocistego Żywca ze sporych kufli. Znali się od wielu lat i zawsze dzielili swoimi troskami. Tym razem tematem przewodnim byli ich obecni partnerzy i ich paskudne charaktery. Po wlaniu w siebie sporej ilości piwa języki im się całkowicie rozwiązały.

- Krysia nadal jest na mnie zła i to wszystko przez ciebie – Heniek wbił oskarżycielskie spojrzenie w Mendozę.

- Kkup jej coś ładnego. Kkobiety llubią świecidełka – wymamrotał niewyraźnie mocno wstawiony Aleks i poklepał go uspokajająco po plecach. – Ddam ci bbuzi na zgodę – wpił się w szyję zaskoczonemu kumplowi.  

- Kurczę, miałeś go pilnować, żeby się nie opił – jęknął mężczyzna i kopnął pod stołem Krzycha. – Zabierz go ode mnie! – Próbował się uwolnić z łap Mendozy, ale nie bardzo mu to wychodziło. Po pierwsze sam był nieźle zalany, a po drugie szef był o wiele silniejszy od niego.

- Co my z nim teraz zrobimy? – Krzych usiłował pomóc koledze. Zdziałał tylko tyle, że Aleks z okrzykiem ,,drogi przyjacielu” rzucił się teraz na niego. Dossał się do jego karku mlaszcząc z wyraźną przyjemnością. – Ratunku! – kwiknął, szarpiąc się zawzięcie. W barze, w którym imprezowali było całkiem sporo gości. Mieli niesamowity ubaw obserwując ich zapasy. Zaczęli nawet zawierać zakłady jak dłużą malinkę uda się tym razem zrobić Mendozie, którego umiejętności dobrze znali.

 – Heniek dzwoń po Wojtka, tylko on może nas uratować! – krzyknął rozpaczliwie do kumpla Krzych, ponieważ szef znalazł sobie właśnie  nowe miejsce do zabawy, tuż za jego uchem.

***

   Wojtek siedział przy biurku i przeglądał właśnie notatki z wykładów. Na jutro miał oddać ważny projekt. Profesor był bardzo wymagający, a on musiał nanieść jeszcze kilka poprawek. Niestety nie zdążył, bo zadzwonił telefon. Jeden z gangsterów mocno spanikowanym głosem wzywał pomocy. Podobno Aleks utkwił w jakimś barze i nie mogli sobie z nim poradzić. Cindy mrucząc pod nosem przekleństwa ruszył do drzwi. Nie miał pojęcia dlaczego to właśnie on musiał zająć się tym pijanym bałwanem. Kiedy tylko wszedł do zatłoczonego baru załamał ręce. Mendoza wisiał na Krzychu robiąc mu piękną malinkę, a wszyscy obecni przy tym klaskali i dopingowali go, zaśmiewając się do łez.

- Świetnie, mój narzeczony jest niewyżytym erotomanem – warknął Wojtek do siebie. Podszedł do Aleksa i walnął go w ramię, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę.

- Kochanie! – wrzasnął na jego widok zachwycony mężczyzna, natychmiast puścił swoją ofiarę i rzucił się na niego. Chłopak przezornie odskoczył i ruszył do drzwi, a za nim chwiejnym krokiem podążył szeroko uśmiechnięty Mendoza. – Zmieniłeś zdanie i przyszedłeś mnie przytulić? – Wsiadł za Kopciuszkiem do samochodu i przyczepił się do niego jak rzep.

- Zabieraj te łapy jaskiniowcu jeden! – oburzył się Cindy, gdy poczuł jak ręce narzeczonego zaczynają się skradać pod jego bluzę.

- Pachniesz jak najlepsza czekolada. – Chuchnął mu w szyję i ukąsił ją delikatnie. Zaczął lizać wrażliwe miejsce, tam gdzie wyczuł pod skórą, bijący jak szalony, puls chłopaka. Przyciągnął go bliżej, aby poczuć ciepło smukłego ciała. – Mniam, waniliowe pralinki. – Obsypał go drobnymi pocałunkami. – Uwielbiam ten smak. – Zassał się mocno u podstawy szyi.

- O rany – pisnął Wojtek i zacisnął uda. Czuł jak jego penis budzi się do życia. Z każdym następnym pocałunkiem miał coraz mniejszą ochotę wyrwać się z ramion narzeczonego. Mendoza nie próżnował. Na zakręcie samochód mocno zahamował i mężczyzna nie zdążył się przytrzymać, spadł z siedzenia prosto do stóp zarumienionego narzeczonego. Podniósł się niezdarnie na kolana i  jego twarz znalazła się na wysokości brzucha chłopaka. Od razu skorzystał z okazji, podniósł mu koszulkę do góry i zamruczał z zadowolenie na widok ładnie umięśnionego, opalonego brzucha. Jednym szarpnięciem rozerwał materiał, aż do samej szyi.

- Całkiem ci odbiło? – pisnął Kopciuszek, więcej  już nie zdążył nic powiedzieć, bo Ssący Al rzucił się właśnie do akcji. Jego pracowite usta były dosłownie wszędzie. Całowały i  podgryzały kuszący kaloryferek, pomrukując z zadowolenia. Wojtek szarpał się coraz słabiej, za to zaczął głośno pojękiwać, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Jego zachowanie zachęciło z kolei Aleksa do energiczniejszych poczynań. Kiedy zajechali przed dom, penis Kopciuszka był już tak twardy, że jeszcze chwila, a przebiłby się przez spodnie. Sekundy dzieliły go od zbliżającego się nieuchronnie orgazmu. Przed spuszczeniem się w majtki uratowali go ochroniarze, którzy jak tylko samochód się zatrzymał, skoczyli Wojtkowi na pomoc. Dobrze znali zwyczaje Mendozy i wiedzieli do czego jest zdolny po kilku piwach. Siłą oderwali go od brzucha chłopaka i zatargali do jego sypialni, gdzie po kilku minutach zasnął jak kłoda. Tymczasem Cindy obciągnął bluzę jak mógł najniżej, aby zasłoniła choć trochę jego erekcję, po dwa schody naraz pognał do łazienki. W ekspresowym tempie zrzucił ubranie i wszedł pod prysznic. Gdy tylko strumień ciepłej wody uderzył w bordowego od napływającej krwi członka jęknął głucho i wytrysnął na szklaną ścianę kabiny, po czym kompletnie pozbawiony sił opadł na kafelki.

- Panie Boże, jeszcze trochę i wyszedłbym z tego samochodu wyglądając jak jakiś niewyżyty nastolatek z wielką mokrą plamą z przodu. Ten drań jest strasznie niebezpieczny po pijaku. Nie ma się co dziwić, że chłopaki były takie spanikowane. Jutro się z nimi policzę, po jaką cholerę pozwolili mu tyle pić – burczał do siebie Cindy i na drżących nogach wyszedł z łazienki.

***

Następnego dnia Wojtek przyszedł do biura w apaszce. W świetlicy natrafił na Heńka i Krzycha w szalikach na szyjach popijających smętnie maślankę. Zrobił kawę i popatrzył na nich oskarżycielsko. Do drzwi zapukała listonoszka, włożyła do środka głowę i przez chwilę obserwowała ich z namysłem.

- Czy to jakaś nowa moda? – wskazała na szczelnie owinięte szyje siedzących przy stole mężczyzn.

- Przeziębiliśmy się – wymamrotał zarumieniony Wojtek.

- Tak wszyscy razem? – Kobieta spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Wirus, radziłbym nie pozostawać tu zbyt długo – odezwał się poważnie Krzych.

- Naprawdę, to ja uciekam. Tu jest poczta - rzuciła na szafkę plik kopert i szybko wybiegła z pokoju.

- Wojtek – Heniek położył mu rękę na ramieniu – w twoim wieku powinieneś już nauczyć się lepiej kłamać.

- Odwal się, przez was wyglądam jak po jakiejś zakaźnej chorobie – warknął chłopak.

- Na nas to ty winy nie zwalaj. Szef troszeczkę przeholował i zmienił się w Ssącego Ala przez ciebie. Trzeba było go trochę poprzytulać, to nie miałby takiego złego humoru – wymądrzał się mężczyzna.

- Zamknij się, bo jak pójdę do tej twojej Krysi i opowiem jej co wczoraj wyprawialiście w tym barze, to jutro twoja paskudna gęba będzie jeszcze brzydsza – wykrzywił się do niego Cindy i pokazał mu język.

***

Po południu Kopciuszek musiał udać się na uczelnię. Oczywiście spóźnił się przez teściową, która uparła się wziąć go na zakupy. Z wielkim trudem udało mu się wyrwać z jej macek, a i tak w samochodzie było z pół Galerii Krakowskiej. Wybrała mu nawet bieliznę, a czerwony jak burak chłopak nawet nie próbował protestować, widząc rozbawioną minę sprzedawcy. Facet chyba myślał, że jest jej utrzymankiem. Z ulgą pognał do Akademii z projektem pod pachą. Umówił się z Aleksem, że to on go odbierze. Pod salą stali chłopcy z jego klasy i szeptem wymieniali uwagi.

- Hej Wojtek - pomachał do niego Mirek – zaraz wyjdzie Zbyszek i zostałeś tylko ty. Stary Obmacki już trzy razy o ciebie pytał. Lepiej stań po drugiej stronie biurka – roześmiał się chłopak, widząc speszoną minę kolegi.

- Rany, a ja nie miałem czasu nanieść poprawek – westchnął.

- No coś ty, facet tak na ciebie leci, że z daleka widać. Uśmiechnij się pięknie i masz zaliczone.

 - Mirek, mam do ciebie prośbę, gdyby Mendoza mnie szukał, to nie wiesz gdzie jestem. Ten dureń jest nieobliczalny i jeszcze zrobi jakąś zadymę – zrobił szczenięce oczka i złożył rączki jak do paciorka.

- No dobra, ale niczego nie obiecuję – kiwnął głową na zgodę. Po chwili wyczytano nazwisko Wojtka i chłopak wszedł do środka. Ledwo się drzwi za nim zamknęły przyszedł Aleks. Na widok Mirka zmarszczył brwi, ten widząc jego minę zaczął się cofać do tyłu z zamiarem rzucenia się do ucieczki na najmniejszy sygnał zagrożenia.

- Gdzie Wojtek? – zapytał chłodno, mierząc go od stóp do głów zimnym wzrokiem.

- Nnie wiem – wyjąkał wystraszony chłopak.

- Na pewno? – Mendoza ujął go pod brodę i uśmiechnął się drapieżnie.

- Mmoże ww środku –  wymamrotał niewyraźnie. Mężczyzna puścił pobladłą ofiarę i bez wahania chwycił za klamkę.
.....................................................................................................
Betowała Niebieska